Mladi ljudi pate od nedostatka holističkog pristupa različitim metodama učenja. Posebni problemi javljaju se s obzirom na kvalitet i vrstu obrazovanja koju mladi ljudi dobijaju. Mladi ljudi mogu iz iskustva shvatiti da njihovo obrazovanje nije relevantno na tržištu rada. Mladi imaju višu stopu nezaposlenosti od odraslih i češće iskuse diskriminaciju. Nadalje, mlade žene su češće nezaposlene od mladih muškaraca, a isto tako mladi iz etničkih i religijskih manjina, i mladi s posebnim potrebama mogu biti diskriminisani na tržištu rada.
Istraživanje ``Omladina Srbije pred izazivima budućnosti`` koje je organizovano u saradnji PRONI instituta iz Švedske i Ministartva prosvete i sporta Republike Srbije tokom 2002. godine pokazuje da je položaj mladih u Srbiji očajan: 50% svih nezaposlenih su mladi od 15 do 30 godina, 30% mladih ne zna kako će rešiti stambeno pitanje, 75 odsto mladih nikad nije prešlo granicu, 400.000 mladih je napustilo zemlju, a broj institucija koji se bave problemom mladih je i dalje nedovoljan.
Prvenstveno zbog njihove mladosti, pokret mladih u Srbiji susreće se s mnogim izazovima. Mnogi mladi ljudi imaju dobre namere, ali često ne znaju kako treba voditi projekat i samu organizaciju. Mladi aktivisti traže dodatnu edukaciju i razvijanje veština upravljanja da bi pravilno vodili svoje organizacije i projekte. Mnoge organizacije mladih susreću se sa sličnim izazovima u pogledu motivacije i članstva. Izuzetno je teško zadržati članove kao i privući nove. U poređenju s drugim organizacijama, organizacije mladih neprekidno se moraju baviti problemima osipanja članstva. Mnogi mladi ljudi sa završetkom školovanja napuštaju organizaciju, grad, pa čak i državu. Prema tome, u određenom trenutku postojanja organizacije stariji deo vođstva neretko odlazi.
Mnoge organizacije mladih bore se da poboljšaju svoj ugled u lokalnoj zajednici. Neke organizacije okarakterisane su kao autsajderi i ovisnici o drogama zbog toga što promovišu alternativne vrednosti koje nisu prepoznate u njihovim zajednicama, dok neke druge organizacije nemaju uopšte svoj profil, što sprečava mlade ljude da se zainteresuju za njihov rad i eventualno postanu njeni članovi.
Najčešće, za organizacije mladih održivost znači dobijanje granta od stranih ambasada, međunarodnih organizacija ili fondacija. No to je ograničeno shvatanje koncepta. Održivost se ne odnosi samo na finansijska sredstva. Organizacija nije održiva ako nema stabilnu strukturu koja je u stanju izdržati promenu vodstva. Isto tako, organizacija nije održiva ako ne može održati svoje članstvo ili ako njene aktivnosti i usluge nisu više nikome potrebne.
Udruženja mladih opisuju svoj odnos s lokalnim vlastima kao problematičan. Ovakav zategnuti odnos sprečava organizacije mladih da sprovode svoje programe, dok dobro-funkcionišući odnos podstiče razvoj organizacije. Uopšte uzev, lokalne vlasti i organizacije mladih imaju konfliktne percepcije jedni o drugima.
Ativnosti u okviru predloženog programa pružaju mladima svih uzrasta da kroz simulaciju saznaju o širem konceptu i teoriji javnog života kao i praktično iskustvo u dizajniranju i primeni sopstvenih projekata kako bi rešili ozbiljne probleme. Razmatranjem problema koji direktno utiču na njihov život oni saznaju da se politika nalazi u svakodnevnom životu i da je to i kada ljudi pokušavaju da promene nešto u svojoj zajednici ili u svom životu.
Nadamo se da će inicijativa pokrenuti omladinu da postanu aktivni učesnici u javnom životu današnjeg sveta prepunog različitosti i izazova. Naš glavni cilj je pomoć procesu demokratizacije. Ako veći broj ljudi vidi sebe kao građane koji se okupljaju oko obnove i izgradnje zajedničkog sveta, ovakvi programi postaju više nego obrazovne inicijative, postaju nacionalni pokreti.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Uloga obrazovanja u društvenom i ekonomskom razvoju i procesu evropskih integracija
Obrazovanje ima stratešku važnost za ekonomski i društveni razvoj, tj. za razvijanje društva zasnovanog na znanju. To pokazuju i analize međunarodnih organizacija i institucija, kao što su Svetska banka ili Organizacija za ekonomsku saradnju i razvoj (OECD). Različita istraživanja (iz ekonomske ili sociološke perspektive) pokazuju da viši nivo i kvalitet obrazovanja u društvu u celini pozitivno utiče na produktivnost, inovativnost, demokratičnost i društvenu koheziju. Da bi obrazovanje moglo da ostvari takav doprinos, neophodno je da sistem obrazovanja u jednoj zemlji bude kvalitetan, efektivan, efikasan, dostupan i ravnopravan. Činjenica da je “društvo zasnovano na znanju” istovremeno i “društvo permanentnog učenja”, implicira da obrazovanje u celini mora da bude posmatrano u jednom širem kontekstu. Pred obrazovni sistem se, kao osnovni zadatak, postavlja zahtev da svaki pojedinac razvije svoje potencijale, osposobi da upotrebljava svoje znanje, da ga unapređuje, da selektuje ono što je bitno u datom kontekstu i da razume ono što je naučeno na način na koji se ono može prilagoditi zahtevima sve bržih promena okruženja.
Čini se da se obrazovanje još uvek razume kao trošak države, a ne kao investicija u dugoročni i održivi razvoj. Iako je u okviru Strategije za smanjenje siromaštva i drugim strategijama, obrazovanje definisano kao važan strateški pravac – čini se da preporuke za obrazovanje date u okviru izveštaja o implementaciji iz 2005. i avgusta 2007. godine ne nailaze na adekvatnu reakciju resornog ministarstva. Osim toga, značaj obrazovanja nije dovoljno prepoznat ni u društvu u celini, što se može ilustrovati retkim obrazovnim temama u medijima (pogotovo ako se izuzme tretiranje senzacionalističkih događaja, kao što je korupcija ili pojedinačni slučajevi nasilja) ili aktivnostima sindikata (koji se npr. nisu pobunili protiv pokušaja izbacivanja teorije evolucije iz nastavnih planova i programa). Čini se da ni sam obrazovni sektor (osnovne i srednje škole, gimnazije i visokoškolske institucije) nije dovoljno jak, niti motivisan da inicira neke promene.
Obrazovanje doprinosi ekonomskom razvoju direktno:
- kroz povećavanje i poboljšavanje kompetencija radno sposobnog stanovništva, u smislu da povećava produktivnost zaposlenih, smanjuje mogućnosti duže ili trajne nezaposlenosti;
- kroz efikasniji transfer tehnologije i znanja iz obrazovnog sistema (posebno visokog obrazovanja) i nauke, ka privredi i društvu.
Osim toga, pojedina istraživanja pokazuju da je viši stepen obrazovanja populacije povezan sa manjim troškovima koje država ima za druge delove javnog sektora kao što su zdravstvo, socijalna zaštita, sudstvo ili unutrašnji poslovi – manje bolesti, socijalnih potreba, kriminala.
Što se tiče društvenog razvoja i demokratizacije, obrazovanje, pre svega, može poboljšati mogućnosti svakog pojedinca da ravnopravno i aktivno doprinosi ekonomskom i društvenom razvoju. Time je pojedinac u poziciji da adekvatno zaštiti svoja prava i prava sebi bližnjih. U širem smislu, pokazuje se da, uopšte uzev, bolje obrazovani pojedinci redovnije učestvuju u izborima, da su tolerantniji prema različitostima i da bolje fukcionišu u multietničkom ili multikonfesionalnom društvu.
Društveni i ekonomski razvoj su, posebno u slučaju Srbije, povezani sa procesom evropskih integracija i evropeizacije Srbije uopšte. U procesu evropskih integracija neophodno je obrazovani sistem uskladiti sa kriterijumima i preporukama Evropske unije ili drugih evropskih organizacija i procesa, uz posvećivanje posebne pažnje indikatorima uspešnosti obrazovnog sistema koje je EU definisala. Takođe, važno je obezbediti da obrazovni sistem doprinese evropeizaciji Srbije u socijalnom, ekonomskom i kulturnom smislu. Deca koja sada polaze u školu će svoje obrazovanje završiti u Srbiji koja će biti punopravni član Evropske unije. Neophodno je da ona tokom obrazovanja steknu sva znanja i kompetencije potrebna za aktivno učestvovanje na otvorenom tržištu rada i radne snage i multietničkom i multijezičkom društvu otvorenih granica.
Izvor - Pismo koje su strukovna udruženja uputila Nacionalnom prosvetnom savetu nakon objavljivanja rezultata PISA testova. Deo pisma pruža prikaz postojećeg stanja u obrazovanju u Srbiji.
Stanje u sistemu obrazovanja u Srbiji analizirano je od strane nekoliko međunarodnih i domaćih organizacija (OECD i UNICEF – sveobuhvatni izveštaji iz 2001. i 2003. godine; različiti izveštaji o pojedinim aspektima obrazovanja od strane UNESCO-a, Evropske univerzitetske asocijacije (EUA) instituta i organizacija koje se bave obrazovanjem u Srbiji; analiza rezultata međunarodnih testiranja kao što su PISA, TIMSS, itd.) i domaćih institucija (npr. u okviru dokumenta Ministarstva prosvete i sporta 2001-2003 „Kvalitetno obrazovanje za sve“). U međuvremenu su započeti, ali i zaustavljeni, neki važni aspekti reformskog procesa, kao što je npr. kurikularna reforma zasnovana na obrazovnim ishodima. U procesu reforme visokog obrazovanja pokazuje se opšte nerazumevanje ciljeva na kojima se ona bazira. Rezultati pojedinih istraživanja (npr. postignuća učenika na različitim nivoima u osnovnoj školi) nisu dostupni javnosti ili se proglašavaju nerelevantnim (npr. PISA 2003).
U Srbiji je teško pronaći validne podatke, a samim tim je teško proceniti uspešnost različitih nivoa formalnog obrazovanja koji se zasnivaju na svetskim (OECD, Svetska banka) i evropskim (Savet Evrope) indikatorima koji se, možda najviše u Evropskoj Uniji, koriste za procenu uspešnosti pojedinih aspekata obrazovnih sistema na svim nivoima – naučno-istraživačke aktivnosti, stručno obrazovanje i usavršavanje itd. Bez obzira što je Srbija učestvovala u nekoliko međunarodnih testiranja, koja se odnose samo na nivo postignuća učenika, ne možemo sa sigurnošću tvrditi gde se Srbija nalazi u odnosu na druge sisteme obrazovanja u celini.
Ipak, neki podaci govore o nedovoljnom kvalitetu sistema obrazovanja u Srbiji:
- obrazovni profil stanovništva je vrlo nizak. Prema Popisu iz 2002. godine:
o 11% stanovništva je završilo neki oblik visokog obrazovanja (6.5% univerzitet),
o 41% stanovništva ima završenu srednju školu,
o skoro 24% ima završenu samo osnovnu školu, dok čak 20% nema završeno ni to;
- obuhvat dece ukupnim predškolskim vaspitanjem je manji od 40% (podaci za 2005. godinu), i u predškolskim programima su najmanje zastupljena deca iz vulnerabilnih grupa (siromašni, marginalizovane etničke grupe, deca sa smetnjama u razvoju itd.);
- oko 5% dece ne upiše osnovnu školu, dok je u seoskim sredinama taj procenat veći i iznosi oko 20%;
- ne postoje pouzdani podaci o školovanju dece sa smetnjama u razvoju i romske dece. Međutim, izveštaji nekih NVO navode da su u pojedinim specijalnim školama preko 80% đaka romska deca;
- nastavljanje školovanja (iz 4. u 5. razred osnovne škole, iz osnovnog u srednje ili iz srednjeg u visoko obrazovanje) je takođe veoma određeno socio-ekonomskim faktorima;
- svako treće dete je izloženo nekoj vrsti nasilja u školi, potvrđuju istraživanja UNICEF-a;
- oko 45% studenata nikada ne završi studije, oni koji završe to učine u proseku za dve godine duže nego što je predviđeno studijskim programom;
- na PISA 2003. i 2006. testiranju, Srbija je ispod OECD proseka u sve četiri kategorije. Skoro 30% učenika iz Srbije je po pismenosti bilo na najnižem nivou;
- po izdvajanjima za obrazovanje u celini Srbija je ispod poželjnih nivoa izdvajanja – 3.5% BDP-a se izdvaja za obrazovanje u celini, naspram 6% koliko preporučuje UNESCO i što je prosek zemalja OECD-a. Zemlje u regionu izdvajaju oko 4% BDP-a za obrazovanje.
Nakon zaustavljanja sveobuhvatne reforme obrazovanja 2004. godine, promenama u obrazovanju se ne pristupa analitično i dugoročno. Strategije razvoja obrazovanja se retko donose na osnovu validnih analiza postojeće situacije, a multidisciplinarna istraživanja obrazovanja još uvek nisu prihvaćena kao relevantna naučna aktivnost. Dinamika i sadržaj reformskih procesa u obrazovanju i dalje u velikoj meri zavise od toga koja politička stranka ili ličnost ima kontrolu nad resornim ministarstvom. Takođe, čini se da ne postoji adekvatna unutar i međusektorska koordinacija po pitanjima koja se tiču obrazovanja (npr. nacionalni okvir kvalifikacija se ne razvija za sve nivoe obrazovanja nego samo sa stručno obrazovanje; ne postoji telo koje bi okupilo predstavnike različitih ministarstava od značaja za razvoj obrazovanja, kao što su ministarstva finansija, nauke, omladine i sporta, telekomunikacija i informatičkog društva, rada i socijalne politike itd.).
Community education
From Wikipedia, the free encyclopedia
http://en.wikipedia.org/wiki/Community_education
Community Education, also known as Community-based education or Community learning, aims at integrating schools and adult education institutions with their communities. Interdisciplinary cooperation between schools and local apprentice programmes as well as cultural and social work are encouraged. The main aspects of Community Education include lifelong learning, integration of minorities, intergenerational solutions and "thinking global, acting local".
This model has found many specific applications, such as language learning and health education.
In England, the Learning and Skills Council funds "Adult and Community Learning". Increasingly, the missions of "adult learning" and "community learning" are distinguished for funding purposes. Adult learning is the more generic term, and includes education and training followed for work or leisure purposes. Community learning is defined as education for non-wage-earning people aged from 16 to 65 years. Fees are not charged. It frequently includes basic skills.
Basic skills
From Wikipedia, the free encyclopedia
Basic skills can be compared to higher-order thinking skills. Facts and methods are highly valued under the back to basics approach to education.
Facts are learned one at a time, in isolation, as compared to an integrated curriculum which combines fields of learning.
They are learned from a book or teacher as compared to constructivism or student-centered learning where the learner constructs his or her own knowledge.
Direct Instruction is based on teaching basic skills.
They are learned for academics sake rather than in context or "real life" as compared to project-based learning. Critics who dismissed some mathematics as "Rainforest algebra" find pages filled with information about rainforests, the environment, or even shoe companies like Nike but very little information on how to actually solve the mathematics exercises.
A basic skills test is generally a multiple-choice test which tests for one area of knowledge, as compared to a standards based assessment which requires an open response that requires integrating many different areas of knowledge such as communication, problem solving, mathematics and science on a science item.
Mathematical skills such as borrowing or long division are learned without adding cultural context such as multiculturalism or ethnic heritage or issues of social justice.
Facts are learned in sequence, rather than spiraling. Some curriculum frameworks specify that students in all grade levels as early as Kindergarten will learn elements of number sense, algebra, geometry, statistics, mathematical communication, problem solving in nearly identical wording between grade levels.
Teaching methods that emphasize basic skills tend to be compatible with traditional education rather than student-centered standards based education reform. Materials that are primarily marketed to homeschoolers such as Saxon math and Modern Curriculum Press are based on emphasis on basic skills. Such curricula typically require much less teacher training, less expensive and smaller books, and do not require purchasing expensive expendable materials such as scissors, paste, paint, beads as is required by standards-based mathematics curricula such as Investigations in Number, Data, and Space.
Most local, state and federal education agencies are committed to standards based education reform, which is based on beliefs which conflict with the outcomes of traditional education. The goal is that all students will succeed at one high world-class level of what students know and are able to do, rather than different students learning different amounts on different tracks, producing some failures and some successes. Higher-order thinking skills are emphasized by the new standards. A widely cited paper by Constance Kamii even suggests that teaching of basic arithmetic methods is harmful to learning, and guided the thinking behind many of today's commonly used mathematics teaching curricula.
Post a Comment